“ما زن ها رسم خوبی داریم. زمانه که سخت می گیرد شروع می کنیم به کوتاه کردن ناخن‌ها، موها، حرف ها و رابطه ها!”
عاشق موهايم شده بود!
اولين بار وقتى خواست عشقش را ابراز کند نوشت”…روياى با تو بودن زير آبشار گيسوان شرابى تو…”از عبارت -آبشار گيسوان شرابى تو-دلم ضعف رفت!
از موهبت زيبايى ظاهرى دقيقا برعکس خودش چيزى نداشتم راستش را بخواهى خيلى برايم اهميت هم نداشت.از اعتماد به نفس زيادى بود يا آموزه هاى عميق تربيتى چه در مورد خودم چه ديگران ظاهر مقبول و درون ايده آل هميشه اهميت بيشترى داشت.ولى عادت داشتم تمجيد موهايم را زياد بشنوم اما نه انقد شاعرانه.از خوش اقبالى او هم بعد از سالها خواستم کمى دخترانگى کرده باشم و دوسال بود موهايم مش انارى و شرابى داشت.حالا ته مانده رنگ روى موها را چجورى انقد رويايى مى ديد از معجزات نگاهش بود.بعدها هم هميشه در شعرها و نوشته هايش از تاب گيسوانى مى گفت که دلش را برده بود انقد که ديگر حس مالکيت به موهايم نداشتم.
يک سال بعد وقتى در بن بست واقعيت و عشق گرفتار شدم،وقتى خواستم خودم را از قيدش رها کنم،موهايم را از ته زدم.حس آسودگى و آزادى سرخوشانه اى داشتم.فکر مى کردم همه ى پيچ و تاب و گره هاى يک احساس را مى شود با کوتاه کردن موها از ته زد.مى خواستم شکست يک رويا در مختصات واقعيت اين روزگار را با قانون افسانه هاى کارتون هاى کودکى براى خودم آسان کنم.
وقتى فهميد آبشار گيسوان را از چشمه خشک کردم برايم نوشت “در اولين نگاه عاشق چشمهايت شدم.چشمهايت با آدم حرف مى زند.وقتى اخم مى کنى،وقتى ابرو در هم مى کشى،وقتى چپ و راست را نگاه مى کنى،وقتى بى حواس خيره مى شوى،وقتى مخالفى…”
انگار مى خواست بگويد حالا اگر مى توانى چشمهايت را کور کن..!
صبابانو