گره روسری را بر پیشانی ام محکم کردم این سومین بار در این هفته است … سردرد هایی که گویا برایشان میزبان بدی نیستم، منتظر اندک بهانه اند تا به سراغم بیایند و خبری ازم بگیرند کافیست کمی خسته شوم،گرسنه شوم یا اینکه دلتنگ تو سردرد ها همیشه حاضرند تا به من سر بزنند.
شاید یک فنجان چای برایم بد نباشد ،چای را می ریزم و به انتظار خنک شدنش مینشنیم موج خاطرات به سراغم می آیند و مرا به دوران کودکی ام میبرند زمانی که دوم دبستان بودم و معلم دست بر پیشانی اش نهاده بود و ملتمسانه میگفت بچه ها آرامتر… سرم درد میکند!
و من و بغل دستی ام شکیلا با چشمانی گرد شده به یک دیگر نگاه کردیم و گفتیم مگر چیزی به سرش خورده است!!!
چند سال گذشت و من فهمیدم لازم نیست کسی چیزی به سرش بخورد تا سردرد بگیرد همانگونه که می پنداشتم شکستن مخصوص شیشه است اما روز ها گذشتند و فهمیدم دل نیز میشکند ، غصه ها را درک کردیم ، با بازی روزگار آشنا شدیم، با دغدغه هایی بزرگتر از جا گذاشتن عروسکمان در کوپه قطار رو به رو شدیم …
بزرگ شدیم ، روحمان هم بزرگ شد و من این بزرگی روح را ستایش می کنم روح که بزرگ تر شود درد ها را کمتر حس میکنیم ، بیشتر صبر میکنیم و کمتر شکوه و این خوب است خیلی خوب!
راستی چای ام کمی زیاد خنک شد بهتر است بگویم یخ کرد، مهم نیست عوضش میکنم… گرچه دیگر به چای احتیاجی نیست سردرد هایم مرا ترک کردند یا شاید من فراموشش کردم…
نمیدانم شاید بزرگی روح همین باشد
دختر تیر ماه