شب ها میان هیاهوی آتش ها
چنان می گریم که انگار این منم
که آتش میزنند…
آن روز کجا می رفت؟
که آنگونه تند می رفت؟
هنوز می گریم و می سوزم
آن روز می خندیدم و می زیستم
چه کسی می دانست که آشیانهٔ پروازها
هر شب میان هیاهوی آتش ها
چنان می سوخت که انگار منم
حال چند روزیست که هیاهوها…
خواب چند پادشاه می بینند
و سکوت اختیار کرده اند…
اما دیگر نه پرواز ها آشیانه دارند
و دیگر نه من، آرامش
#پریماه_توکلی