@zhuanchannel
به این نتیجه رسیده ام که بیشترِ مردم بزرگ نمی شوند. ما جای پارک خودمان را پیدا میکنیم و به کارت های اعتباری مان افتخار می کنیم. ازدواج می کنیم و جرات میکنیم بچه دار شویم و به آن بزرگ شدن می گوییم. اما فکر کنم بیشترین کاری که میکنیم پیر شدن است.
ما تراکم سال ها را در بدن هایمان و روی صورت هایمان، این طرف و آن طرف می بریم اما معمولا خود حقیقی ما، کودک درون مان، هنوز بی گناه است و مثل گیاه مگنولیا خجالتی است. ممکن است گاه پیچیده و پخته رفتار کنیم اما معتقدم که وقتی به درون خود می رویم و خانه را پیدا میکنیم، جایی که به آن تعلق داریم و شاید تنها مکانی که واقعا به آن متعلقیم بیش از همیشه احساس امنیت می کنیم.
نامه ای به دخترم _ مایا آنجلو
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید