@zhuanchannel
ما گاهی رابطه ای را قطع می کنیم برای آنکه از پایان یافتن آن نگرانیم.
«قطع رابطه» غالباً ترفندیست برای بازگرداندن دیگری- نوعی فشار ناشی از خلاء .
یعنی فرد احساس می کند که فاصله میان او و محبوبش زیاد شده و مهار رابطه از دستش می گریزد- از این رو یکباره فضای رابطه را از حضور خودش خالی می کند، تا فشار خلاء ناشی از غیبت اش محبوب را به سوی او بکشاند.
«قطع رابطه» نوعی عشق ورزی خشونت بار است:
نوعی زورآزمایی پنهان است برای آنکه محبوب را به تسلیم واداریم، یا از او امتیاز بگیریم.
اما «پایان رابطه» از جنس دیگریست.
گاهی افراد رفته رفته درمی یابند که گره های میان شان گشودنی نیست.
انگار بقای رابطه در گرو فنای آنها شده – انگار که باید خود را ورای توان شان چندان بکشند یا مچاله کنند تا در قالب ناساز آن رابطه بگنجند.
کشف این موضوع رابطه را به پایان می رساند.
رابطه را اما می توان با ملاطفت به پایان برد: می توانیم در فضای همدلانه گفت و گو به هم مجال دهیم که امتناع رابطه را با هم ببینم، و با هم دریابیم که راه به پایان رسیده است.
خلاصه آنکه، به نظرم «قطع رابطه» همیشه به معنای «پایان رابطه» نیست- بلکه غالباً ترفندی (خشونت آمیز) است برای حفظ رابطه
#دکتر_آرش_نراقی
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید