@zhuanchannel
پریروز تلویزیون داشت دنیای شیرین دریا را پخش می کرد. ساخته بهروز بقایی. محصول سال ۱۳۷۷. تک گویی پوپک گلدره در آخر سریال عجیب ذهنم را درگیر کرد.
توی جاده ماشین شان خراب شده بود و رفتند مهمان خانواده ای شدند و آنها به رسم شمالی های واقعی مهمان نوازی کردند. پوپک گفت:
به جاده نمیشه اعتماد کرد حتی اگه هزار بار ازش عبور کرده باشی.
به ماشین نمیشه اعتماد کرد حتی اگه تازه تعمیرش کرده باشی.
به آسمون آبی نمیشه اعتماد کرد حتی اگر صاف صاف باشه.
اما در مسافرت چه کوچیک مثل مسافرت ما و چه بزرگ مثل زندگی، به تنها چیزی که میشه اعتماد کرد قلب های پر محبت هایی آدماییه که نمی تونن بی تفاوت از کنار آدمای دیگه بگذرن.
پوپک گلدره انگار چیزی می دانست که این متن را اینقدر گیرا خواند. چند سال بعد از شمال که سمت تهران می آمد احتمالا" به جاده، آسمان و ماشین زیادی اعتماد کرده بود که تصادف کرد و جان باخت. روحش در آرامش.
اما حق داشت که هنوز هم می شود در زندگی به قلب انسان های عزیزی اعتماد کرد که اگر سیل ببارد، ماشین خراب شود، جاده نابود شود باز هم مثل چشم هایشان از تو مراقبت می کنند. از دل و جان تو.
آدم هایی که انگار یکی از اعضای خانواده ات هستند. آنها که هرگز تو را نمی فروشند. با سیاهی ها و تلخی ها و کم بودن هایت دوستت دارند و کنارت می مانند. اینها شعبه خدا روی زمین هستند. دور یا نزدیک.
@ehsanmohammadi95
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید