در گذشته کسي که پشت در مي رسيد در کوب مختص خود را ميزد که صاحبخانه مطلع شود چه فردي پشت در است . درکوب‌هاي قديم سه نوع بوده:
1 _ مرد کوب؛
صدايي بم و خشن داشت و کوبيدن آن نشانگر اين بود که مردي پشت در است. اگر مرد خانه حضور داشت که در را مي‌گشود، وگرنه زن خانه از پشت در و با تغيير صدا به وسيله بردن انگشت در درون دهان مي‌پرسيد کيست و چه کار دارد.
2_ زن کوب؛
صدايي زير و ظريف داشت و کوبيدن آن نشانگر آن بود که زني پشت در است. در اين صورت زن خانه پشت در رفته و آن را مي‌گشود.
3_ غريب کوب؛
هر گاه غريبه‌اي از روستا يا شهر ديگري به آبادي وارد مي‌شد، اولين منزلي را که اين کوبه را داشت، دق‌الباب مي‌کرد، به اين اميد که ممکن بود صاحبخانه به او پناه دهد. اگر صاحبخانه امکان پذيرايي از غريبه را داشت، در را مي‌گشود، وگرنه غريبه به خانه بعد مراجعه مي‌کرد.
اين درکوب‌ها يکي از مظاهر حفظ حريم در خانواده ايراني و همين‌طور هوشمندي، نظم و دقت ايرانيان در گذشته است.
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید