@zhuanchannel
پس از شاه عباس دوم پسر بزرگش "صفی میرزا" به نام "شاه سلیمان" در سال
۱۰۷۸ق بر تخت سلطنت نشست و مدت ۲۹ سال با قساوت و بی رحمی تمام سلطنت
کرد.
وی وزیر مقتدر و کاردانی داشت به نام شیخ علیخان زنگنه که از سال ۱۰۸۶
تا ۱۱۰۱ق فرمانروای حقیقی ایران به شمار می رفت
و چون شاه صفی خوش گذران
و ضعیف النفس بود، همه ی امور مملکتی را او اداره می کرد.
شیخ علیخان شبها با لباس مبدل به محلات و اماکن عمومی شهر می رفت تا از
اوضاع مملکت با خبر شود. بناها و کاروان سراهای متعددی به فرمان او درگوشه و
کنار ایران ساخته شده است که امروزه به غلط "شاه عباسی" نامیده می شوند. شیخ
علیخان با وجود قهر شاه سلیمان شخصیت خود را حفظ می کرد و تسلیم هوس بازی
های او نمی شد.
یکی از عادت های شاه سلیمان این بود که در مجالس عیش و طرب شبانه، هنگامی
که سرش از باده ی ناب گرم می شد، دیگ کرم و بخشش او به جوش می آمد و
برای رقاصه ها و مغنیان مجلس مبالغ هنگفتی حواله صادر می کرد که صبح بروند
و از شیخ علی خان بگیرند.
چون شب به سر می رسید و بامدادان حواله های صادر شده را نزد شیخ علی خان
می بردند، او همه را یکسره و بدون پروا به بهانه ی آن که چنین اعتباری در خزانه
موجود نیست، بی پاسخ می گذاشت و متقاضیان را دست از پا درازتر برمیگردانید.
یعنی "شاه می بخشد، وزیذ نمی بخشد"
از آن تاریخ است که عبارت بالا در میان مردم اصطلاح شده است.
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید