@zhuanchannel
بدبینی و منفی بافی همانند آفت گندم است که از درون گندم را می پوساند.
بدبینی و منفی پردازی، و مدام نیمه ی خالی لیوان را دیدن، آفتی است که جان و روان افراد و کل جامعه را به تعفن ناامیدی مبتلا می کند
و انگیزه و حرکت برای اصلاح را می میراند.
این روزها، بیشتر از مصیبتهایی که اتفاق افتاده، باید بر کسانی گریست که مدام در حال نشر خبرهای ناامیدکننده و پررنگ کردن ضعف ها و کمبودها و پلشتی ها هستند
آن هم نه به قصد اصلاحگری
بلکه صرفا برای منفی پراکنی و عقده گشایی.
چرا به جای پررنگ کردن نقاط ضعف و کاستی ها، این همه جنب و جوش و خروشی را که در همه ی اقشار جامعه به شکل های مختلف وجود دارد، پررنگ نمیکنیم؟
چرا خوبی های خود را نمی بینیم و با یک خودکم بینی اجتماعی، مدام در حال نشر نقاط منفی ایرانیها هستیم؟
دوستان عزیز؛ باور کنید پررنگ کردن نقاط مثبت یک جامعه کمک بیشتری به اصلاح آن جامعه میکند
چراکه بذر امید و خوشبینی می کارد.
اما منفی بینی و پیوسته منفی بافی، نه تنها کمکی به اصلاح جامعه نمیکند؛ بلکه اندک روح امید را نیز در آدمی می کشد و ما را در این خلسه و توهم فرو میبرد که همگان در حال دزدی و غارتند، پس من چرا باید درست رفتار کنم.
آیا در چنین فضایی، اصلاحی رخ خواهد داد؟
جرم و بزه و ناهنجاری در همه ی جوامع بشری وجود دارد و خواهد داشت. خصوصا در وضعیتهای بحرانی و احساس خطر، وقوع اندکی جرم بیشتر طبیعی است.
طوفان نیواورلئان امریکا در سال 2005 را به یاد بیاورید:
میزان جرم و بزه در این مناطق وحشتناک بود.
اما جامعه را طوری میتوان اصلاح کرد که در بحرانهای شدیدی مانند زلزله ی قدرتمند چندسال پیش ژاپن، کمترین میزان جرم و بزه به وقوع بپیوندد و شگفتی جهانیان را ازین همه اخلاق مداری ژاپنیها برانگیزد.
دوستان عزیز، با پراکندن تعفن منفی نگری و بدبینی و ناامیدی، هیچگونه اصلاحی رخ نخواهد داد.
افزون برآنکه این زشتی ها و پلشتی های جامعه ی ما را که مردان مریخی و زنان ونوسی انجام نمی دهند؛ خود ماییم. من و شما و خواهرها و برادرهایمان.
بیایید در شرایط بحرانی با ترویج خوبی هایی که در حال رخ دادن است همگان را به همدلی و کمک دعوت کنیم
بیایید هر کس با هر وسیله ای که در اختیار دارد، زیبایی های جامعه مان را ترویج دهد.
جامعه اگر خوشبو شود خودش همانند معده ی سالم، ناهنجاری های فاسد را پس میزند.
اما اگر متعفن شود، کثیفترین پلشتیها را هم میبیند و دم نمیزند.
مگر کسانی که ساختمانهای ویران شده را ساخته بودند و آنها که امضا و مهر تایید زده بودند، از کُرات دیگر آمده بودند؟
نه؛ بچه های همین سرزمینند. منتها پرورش یافته در فضایی که هر یک از ما به نحوی در متعفن کردن آن و کشتن امید و انگیزه ی اصلاح آن شریک هستیم.
بلاهای ملی، زمان خوبی برای عقده گشایی های سیاسی و مذهبی و روانی نیست.
عقده گشایی هایی که نه خودشان بر مبنای بینش و روشن بینی هستند؛ و نه بینش و روشن بینی پدید می آورند.
اخبار دروغین را نشر ندهید چرا که به جرم و آمار بزهکاری اضافه میکنید
عزت زیاد
دکتر محسن زندی
روان‌شناس، و پژوهشگرِ حوزه‌ی فلسفه و اخلاق
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید