December 11, 2019 at 09:30PM

@zhuanchannel
طالبانِ مغز های زنگ زده ی ما

گاهی با خودم فکر می کنم ما زنان پیش از آنکه بخواهیم درهای بزرگ استادیوم ها را رو به خود بگشایم؛ باید درهای کوچک و‌ زنگ زده بسیاری را باز کنیم.

درهای بی کلیدی را که سال ها بلکه قرن هاست که به حضورشان عادت کرده ایم؛ درهایی که حتی آنها را نمی بینیم.
پیش از آنکه بخواهیم قوانین اشتباه و افراطی و تبعیض آمیز روی کاغذها را تصحیح کنیم باید قوانین تاریک و نانوشته اما رایج و پذیرفته شده داخل خانه هایمان را درست کنیم.

قبل از اینکه مقامات را به پای میز محاکمه بکشانیم باید با پدرانمان با برادرانمان با پسرانمان با مردان این قبیله و این عشیره حرف بزنیم.

روزی به دوست افغانم گفتم:
با طالبان چگونه می شود جنگید ؟
چطور می شود آنها را از کشور بیرون کرد؟ گفت: نمی شود! طالب ها خود ماییم هر خانه ای یک طالب دارد!
این جمله سال هاست که با من است: طالب ها خود ماییم.

دیوارهای شهر ما پر از آگهی ترحیم مردگان است؛ اما مردان مرده با زنان مرده فرق بسیار دارند. زنان مرده هیچ چهره ای ندارند.

زنان مرده طرح گلی سیاه و سفیدند که در حافظه کامپیوتر اتاقک زیر راه پله مسجد محله مان ذخیره شده اند. زنان ما همه بعد از مرگ یک شکل می شوند، نه؛ زنان ما پس از مرگ همه بی شکل می شوند.
این تمنای بی شکل کردن زنان مطابق کدام قانون دارد اجرا می شود؟ مطابق قانون ذهن های تاریک و پوسیده خود ما.

زنان خانواده من هم ،همچون زنان دیگر می میرند ؛مردان قبیله من هم اتفاقا‌ً غیورند اما عکس زنانشان را بر آگهی شان می گذارند زیرا می دانند آسمان به زمین نخواهد آمد

جُرمی اتفاق نخواهد افتاد، گناهی نیز نکرده اند.
این کمترین کاریست که به یاد زنی از دنیا رفته می توان انجام داد، کمترین کار. این کمترین به رسمیت شناختن زنان مرحومه است.

اما جامعه حتی این کمترین ها را نیز دریغ می کند زیرا هر خانه ای یک طالب دارد
زیرا ما خودمان طالبانیم.

#عرفان_نظرآهاری
مجله هنرى ژوان

اشتراک گذاری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

بیست − 3 =