فرض کن قراره 68-69 سال عمر کنیم، به عبارتی تقریبا می شه 25000 روز، فک کن این نو شدن سال نبود، چقدر مسخره میشد
مثلا یکی به من می گفت چقدر عمر کردی باید می گفتم 14700 روز، خنده دار بود مگه نه؟
یکی فردا میپرسید باید می گفتم 1471 روز مثلا!
خدا رحمت کنه اموات کسی رو که این "سال" رو اختراع کرد.
حالا این راحت شدن حساب کتاب به کنار، این جوگیری سال نو واقعا محشره، یه ماه مانده به نو شدن سال، همه چی حال و هوای عید می گیره، لباس نو، آجیل، شیرینی، میوه، پرده رو بشور، فرش رو بشور، کمد تمیز کن، بالکن بشور که قراره عید بشه، انگار چه فرقی هست بین اول فروردین با سی اسفند؟!
با مزه ترش اون تصمیم هایی است که می گیریم مثلا من امسال تصمیم گرفتم "مثل هر سال" رژیم بگیرم، زود بخوابم، موقع رانندگی قبل استارت کمربندم رو ببندم، تو خونه مرتب باشم، ورزش کنم و چند تا تصمیم دیگه، "مثل هر سال" هم یه سررسید برداشتم بالاش نوشتم "بسم الله الرحمن الرحیم "که مثلا گزارش پیشرفت هام رو توش بنویسم
قول میدم "مثل هر سال" سر ماه نرسیده سر رسید رو گم کنم، نه رژیم بگیرم، نه ورزش کنم، نه زود بخوابم… همان آش و همان کاسه، ولی خب سرگرمیه دیگه، دلخوشی میکنیم…
امسال من کمی جوگیرتر شدم گفتم انباری رو هم مرتب کنم، تو انباری چشمم افتاد به یه کارتن قدیمی و چند ساعتی محو محتویاتش شدم، دو تا صندوق کوچیک با کلی خنزل پنزل از تیله بگیر تا مغز مداد فشاری و تسبیح، دو دسته عکس فوتبالیست که از کیهان ورزش و دنیای ورزش اون موقع گلچین کرده بودم، چند دست کارت بازی موتور و فوتبال، کلی نوارکاست که روشون نوشتم بودم "گلچین داریوش"، "گلچین ابی"، "اندی کروس"،" لیلا فروهر"…
این چهارتا خرت و پرت منو برد تا کجاها، چه حالی میکیردیم با جمع کردن اینا، فک می کردیم دنیا همینه، دنیا همین جمع کردن عکس مارادونا و علی پروینه، داغ بودیم دیگه نمی فهمیدیم.
سن که برسه به روز های 14500 به بعد، دیگه می فهمی دنیا محل از دست دادن هست نه جمع کردن، می فهمی همه چی فانی و زودگذره، عادت می کنی، عادت می کنی به مرگ ، به باختن، به بُردن، به ازدست دادن، به بدست آوردن، اونقدر می بینی اینا رو که عادت می کنی، عادی میشه، می فهمی رژیم برای نگرفتنه، کمربند برا نبستن و ورزش برا نکردن.
کنار میای با چاقی، آماده میشی برا فشار خون، کبد چرب، قند، کلسترول، اوره، موی سفید… ولی با همه اینا هر روزی از عمر زیبایی خودش رو داره، فرقی نمی کنه روز 1000ام عمرت باشه یا سی هزارم، زیباست لامصب، هر روزش متفاوت و منحصر به فرد و زیباست ولو تکراری و یکنواخت باشه.
@mortezaebad
مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید