@zhuanchannel
ارزش هر گل به اندازه ی عمری است که پای آن صرف کرده ای
«شازده کوچولو»
من آدم امروز هستم.هیچ وقت آرزوی گذشته را ندارم.
حتی بهترین روزها و حالات.
در امروز زندگی می کنم.نه اینکه روزمره باشم.نه…
ولی خب، اهل این نیستم که هی بگویم قدیم ها بهتر بود و کاش مثل قبل ها بود. هر چه بود شد..
هر طور بود گذشت.
اما یک چیز را نمی توانم انکار کنم:عاشق لحظه هایی هستم که یک آدم برای تو وقت می گذارد تا حالت را بهتر کند.
مثلا می رود می گردد تا کتابی را که دوست داری پیدا کند.یا وقت می گذارد تا مثلا همراهی ات کند در لحظه ای تلخ یا دلهره آور…
نزدیک سی سال گذشته ولی هنوز وقتی به آن روزی فکر می کنم که مجبور بودم تعطیلات نوروز برای کشیک تنبیهی به تبریز برگردم و تنها توی خوابگاه باشم و دیدم دوستی روی دیوار اتاق شعری به تسکینم نوشته خیلی حالی به حالی شدم.
خودش هم تعجب می کند که چرا اینقدر از آن خاطره یاد می کنم و من می گویم که به موقع بود.خیلی به موقع…
روزگاری که مادر رفت، آن دو دوستی که زن و شوهر هم هستند به دیدنم آمدند تا برم دارند و به مطب برم گردانند.
مرد آرام رانندگی می کرد و زن با محبت مادرانه ای تسکینم می داد و هی خوراکی های خوشمزه ای که مال مادربزرگ های صد سال پیش است تعارفم می کرد.با خودم گفته بودم که از این بهتر نمی شود.چقدر حال آدم خوب می شود وقتی کسی اینقدر جدی اش می گیرد و برایش وقت می گذارد.
حالا، هفت روز است که پدر هم رفته است.نمی توانید تصور کنید که وقتی دیشب دیدم که این دو نفر باز هم اینقدر وقت گذاشته اند و حلوا و شله زرد برای شب هفت پدر تیار کرده اند و با گلی خوشبو و زیبا دم در آورده اند و با رعایت فاصله ی ایمنی منت به سرم گذاشته اند، چه روزگار و حال خوشی پیدا کردم..
کرونا دارد فاصله می اندازد.
دارد مراسم و سنت ها را ممنوع و غیر ممکن می کند.امانمی تواند دوستی را از سکه بیاندازد.
حتی از دور
شاید به حضوری از دور
شاید به تصویری…
شاید به کلامی…
شاید به نوشته ای…
در روزگار کرونایی، مهم ترین سرمایه ی آدمی دوستی است.
هی، جنابان دوست!
همه ی شما که وقت می گذارید که حال دوست را بپرسید.
حال دوست را خوش کنید
دم همه ی شما گرم
محبت و مهر همه ی شما بجا و به موقع بود و هست
بجا و به موقع
حال هم را بپرسیم
حال هم را خوب کنیم
دیدگاهتان را بنویسید