غمهای بزرگ،عشقهای ژرف،دردهای وجودی
ما را به مرزهای “من” و ایگو نزدیک میکنند.
پشت این مرزها منظرهی گستردهتری از زندگی قابل رویت است …
پشت این مرزها
زندگی جاریست….
پس چرا باید دائم به فکر بازسازی دیوارههای شکستهی “من”باشیم ؟!
و با ترس و اضطراب در پشت خرابههای شهری که دیگر در آن زندگی نیست ، سکنی گزینیم؟!
برزو قادری
دیدگاهتان را بنویسید