غم‌های بزرگ،عشق‌های ژرف،دردهای وجودی

ما را به مرزهای “من” و ایگو نزدیک می‌کنند.

پشت این مرزها منظره‌ی گسترده‌تری از زندگی قابل رویت است …

پشت این مرزها

زندگی جاریست….

پس چرا باید دائم به فکر بازسازی دیواره‌های شکسته‌ی “من”باشیم ؟!

و با ترس و اضطراب در پشت خرابه‌های شهری که دیگر در آن زندگی نیست ، سکنی گزینیم؟!

برزو قادری

اشتراک گذاری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

1 × 3 =