هاشمی رفسنجانی گفت عده ای نمی‌گذارند در ایران كارهای بزرگ انجام شود
به مناسبت درگذشت رحمان گلزار، سازنده شهرک اکباتان
حسین مرعشی، رئیس وقت دفتر رئیس جمهور
در سال 1373 در دوران مسووليت دفتر رييس جمهور با توجه به اهميت احداث اتوبان تهران – شمال و نقش آن در بهبود ارتباط ساكنان اين ناحيه با مركز و نيز دسترسی آسان مردم تهران به نوار سبز شمال و سواحل زيبای دريای مازندران، پيگيری اجرای اين طرح در دستور كار دفتر رييس جمهور قرار داشت.
نظر به محدوديت بودجه دولت، جذب سرمايه‌گذار خصوصی بهترين گزينه بود.
بررسی‌های وزارت راه نشان می‌داد كه اجرای اين طرح به حدود 400 ميليون دلار سرمايه نياز دارد و براي استهلاك اين سرمايه‌گذاری از محل عوارض بايد از هر خودرو 20 دلار برای 120 كيلومتر مسافت دريافت شود كه رقم بالایی به حساب می‌آمد.
برای اقتصادی شدن پروژه، قرار شد كه علاوه بر سرمايه‌گذاری در احداث اتوبان، با سرمايه‌گذاری در احداث چند شهرک در طول مسير و شمال، از ارزش افزوده احداث اين شهرک‌ها براي تامين هزينه اتوبان استفاده شود.
پس از گفت وگوهای فراوان با آقای مهندس تركان وزير وقت راه و سازمان مديريت و وزارت خارجه، سرانجام آقای رحمان گلزار شبستری، ايرانی مقيم آمريكا و سرمايه‌گذار شهرک اكباتان، براي اين كار مناسب تشخيص داده شد.
آقای گلزار با همه ايرانيان كه بعد از انقلاب از كشور خارج شده بودند متفاوت بود.
اين گروه از ايرانيان هرگاه برای كار در ايران فراخوانده می‌شدند قبل از هر چيز خواستار برگرداندن اموال مصادره شده خود بودند.
وقتی رحمان گلزار را برای سرمايه‌گذاری در طرح اتوبان شمال دعوت كرديم، در اولين جلسه گفت كه به هيچ وجه خواستار برگرداندن اموال خود نيست.
او می‌گفت: «از زمانی كه به من مرخصی داده‌ايد، من در خارج از ايران سه شهرک مشابه اكباتان ساخته‌ام و در باقی مانده عمر خود فقط فرصت اجرای يك پروژه بزرگ ديگر را دارم و آرزوی من اين است كه آن پروژه در ايران اجرا شود. او از اين كه فرصت اجرای پروژه تهران – شمال به او داده می‌شد ممنون و متشكر بود.
من و آقای مهندس تركان در همه مراحل از حمايت جناب آقای هاشمی رفسنجانی برخوردار بوديم.
مذاكرات مفصلی ظرف مدت چند ماه بين وزارت راه و گلزار انجام و نهايتاً قراردادی امضا شد كه آقای گلزار 400 ميليون دلار نزد بانك مركزی سپرده گذاری كند و بانك مركزی معادل ريالی آن را در اختيار ايشان بگذارد تا صرف اجرای پروژه شود و در مقابل اجرا و تقديم اين اتوبان به وزارت راه، دولت 10 هزار هكتار زمين به اين ترتيب که هشت هزار هكتار در آخرين چين‌خوردگی البرز به سمت دريای مازندران، هزار و 400 هكتار در ييلاقات ميانه راه و 600 هكتار در حومه تهران در اختيار سرمايه‌گذار برای شهرک‌سازی قرار دهد تا پس از آماده‌سازی و فروش، منابع خود را برگرداند
و هرگاه درآمد فروش اراضی بيش تر از سرمايه‌گذاری انجام شده باشد با نظارت دولت، سرمايه‌گذار، اتوبان را پس از رسيدن به ساحل، به دو سمت شرق و غرب ادامه دهد.
روزی كه قرارداد امضا شد، وزارت راه آن را برای صدور دستور نزد آقای هاشمی رفسنجانی برد.
ايشان دستور روشن و قاطعی به آقای دكتر حبيبی معاون اول رييس جمهور دادند تا موضوع در دولت برای تصويب نهايی مطرح شود.
پس از پی‌نوشت نامه آقای تركان، آقای هاشمی رفسنجانی ضمن تاكيد بر پيگيری موضوع، پيش‌بينی خود را به من گفتند كه البته باور آن برای من تلخ و سخت بود.
پيش‌بينی ايشان اين بود كه :نمی گذارند اين كار انجام شود.
گفتم چرا؟ !!
گفتند در ايران نمی‌گذارند كارهای بزرگ انجام شود.
همين كه كار شروع شد، با يك نطق قبل از دستور در مجلس و يا با يك مقاله در روزنامه‌ها و يا با احضاريه يك دادگاه او را از كشور می‌رانند.
تقريباً همين طور هم شد و موفق نشديم پروژه را با آن همه مقدمه شروع كنيم و آقای گلزار شبستری يكبار ديگر ايران را ترك كرد.
در ماه های پايانی دولت آقای هاشمی رفسنجانی اجرای طرح به بنياد مستضعفان واگذار شد و پروژه‌ای كه بايد ظرف چهار سال به پايان می‌رسيد اكنون با وجود تلاش‌های بی‌وقفه مديران دلسوز بنياد و مجريان طرح در وزارت راه به دليل كمبود و يا نبود منابع كافی مالی، هنوز به پایان نهایی نرسیده است.
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید