آدمی که مُدام به پرو پای دیگران میپیچد و میخواهد هر چیزی سر جای خودش باشد، میشود مثل ماهی گُلی سفرهی هفتسین.
دستبالا تا سیزدهبهدر با عزت و احترام نگهش میدارند.
آبش را عوض میکنند و تُنگش را برق میاندازند. اما سفره را که جمع کردند، خدا خدا میکنند زودتر بمیرد.
اگر هم نمرد، شبی، نصفه شبی توی یک جوی پر از لجن رهایش میکنند.
شاید بیشتر ماهیگُلیها خودشان میدانند چه خبر است که سیزده نشده روی آب میآیند.
گلوگاه _ طیبه گوهری
دیدگاهتان را بنویسید