طبق آخرین نظرسنجی موسسه گالوپ، ایرانیان سومین مردم عصبانی دنیا شناخته شده‌اند.
چند سال پیش، دوستی تعریف می‌کرد که برای کارهای خانه‌اش، یک آقا را استخدام کرده بوده که هفته‌ای یک‌بار بیاید و خانه را نظافت کند.
یک روز که خانمِ خانه توی آشپزخانه بوده، آقای نظافتچی قوری را از روی کتری در حال جوش برمی‌دارد که یکباره دسته‌ی پلاستیکی می‌ماند توی دستش، قوری می‌افتد و هزار تکه می‌شود.
کلی چای پخش می‌شود روی کفِ تازه تمیز‌شده‌ی آشپزخانه، پای آقا می‌سوزد و شلوارش چند لکِ درشت چای برمی‌دارد.
آقا همین‌طور که تندتند زمین را تمیز می‌کرده، میگوید "از حقوقم کم کن!"
خانم می‌خندد و میگوید"عیب نداره!"
که یکباره آقا عصبانی می‌شود، جارو و خاک‌انداز را پرت می‌کند و با رگ گردن بادکرده، داد می‌کشد:
"نخند سلیطه، به منِ قرمساق نخند!"
شاید در مرور اولِ این ماجرا، طرف خشنِ ماجرا، آقا باشد؛ کسی که رأفت گرفته و فریاد تحویل داده.
ولی بگذارید دوباره مرورش کنیم؛ مرد جوانی که ناچار بوده برای خرج خانه‌اش، خانه‌ی زنی از طبقه‌ی فرادست جامعه را بسابد، قوری‌ای که ناغافل گند می‌زند به هرچه مرد از صبح کرده، سوختگی و کثافت، و آن خنده.
آن خنده که شاید همدلانه بوده، ولی اتفاقا وقیحانه‌ترین شکل خنده است.
خشونت پنهانی‌ست که انگار می‌خواهد این پیام را بدهد که درست وقتی که تو با تفاله‌های چای درگیری، من در دنیایی از ابرهای پُف‌پُفی شناورم که می‌توانم بخندم..
چرا ما یکی از عصبانی‌ترین مردم جهانیم؟
ما با ناز و عشوه‌های پرایدِ دویست‌میلیونی درگیریم و خودروساز دارد می‌خندد؛ ما با قانون‌های احمقانه دست‌به‌گریبانیم و قانون‌گذار دارد می‌خندد، ما با بیکاری و آلودگی هوا و بی‌برقی و ترافیک درگیریم، مسئول دارد می‌خندد.
و چون دستمان به خودروساز و مسئول و قانون‌گذار و دهان‌های گشاد نمی‌رسد، دق‌‌دل‌مان را سر همسایه‌ای خالی می‌کنیم که زباله را جای درستش نگذاشته.
اگر از من بپرسید، ما یکی از عصبانی‌ترین مردم جهانیم، چون دردهای ما، دردهای آن‌ها نیست و دنیاهای جدا، زمین و آسمان بودن، فرش و عرش بودن، جهنم و بهشت بودن، ما را بیشتر از همیشه یتیم، خسته، فرسوده و خشمگین کرده.
ما برای مشکلات‌مان متولی نداریم، درست وقتی یک طرف قضیه گرسنه و وامانده است، طرف دیگر می‌لنباند و می‌چاپد و می‌برد و "می‌خندد".
بازنده‌ی همیشگی یک مسابقه‌ی نابرابر بودن، ما را یکی از عصبانی‌ترین‌ها کرده
و
ما حق داریم!
#سودابه_فرضی_پور
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید