یک‌چیز در بین تمامِ خودکامه‌های دنیا مشترک است: تهی‌کردن درونِ آدم‌ها از هر امید و ایجاد تفرقه و شکاف!
خودکامه‌ها، مشروعیت‌شان را از نمایش‌های پوشالی‌شان دارند. هروقت که خیال کنند، پایه‌‌های حضورشان متزلزل شده است، نمایش کج‌ومعوجی از مشروعیت خودشان می‌سازند.
من اتفاقا ناامید نیستم؛ من امیدِ محضم. ادبیات و دین: دو چیزی که دل در گروِ آن‌ها دارم، تماماً وعدهٔ پیروزی خیر بر شر را در خود دارند.
جز این‌ها هم، تاریخ چنین وعده‌ای می‌دهد: پرهیبت‌ترین‌ها هم دیری نپاییده‌اند!
فاطمه بهروزفخر
@fatemehbehruzfakhr
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید