سال‌ها پیش دکتر بیژن عبدالکریمی، در اظهار نظری طعنه‌آلود گفته بود:
این کشور بدون علی دایی و پروین و [کریمی] کشور نخواهد شد، اما بدون عبدالکریمی قطعاً کشور خواهد شد، عبدالکریمی همچنین ضمن گلایه از نداشتن پنت‌هاوس اذعان داشت: من در چنین فضایی احساس طفیلی بودن می‌کنم.
پیش‌تر گفته‌ام، گاهی یک اندیشمند و معلم فلسفه و شاعر چیزهایی دارد که یک فوتبالیست با همه احترام، فاقد آن است. از آن گذشته؛ عاشقان کِی خانه دارند، دل مگر دیوانه‌ای…؟!
در جریان خیزش اخیر، ثابت شد که چرا این مملکت به علی کریمی و علی دایی نیاز دارد، اما به دیگرانی چند با چنان ویژگی‌هایی خیر!
جناب دکتر عبدالکریمی باید از خود بپرسند؛ چرا مولوی عبدالحمید به رغم سوابق نه چندان درخشان و با بیانی ساده می‌تواند خودش را چون ققنوسی از خاکستر شهر سوخته بربکشد، و یا شخصی چون حسین_رونقی خود را در قلوب مردمان چنان جا کند، که پرستاران چون پروانه‌ای بر گِرد وجود او حلقه زنند و ادامه بازداشتش برای نظام هزینه‌زا شود
اما امثال عبدالکریمی و زیدآبادی و خاتمی نمره مردودی بگیرند؟
غلامرضا علیزاده
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید