فیدل کاسترو شش سال پیش در چنین روزهایی در۹۰ سالگی از دنیا رفت درطول دهه های گذشته بسیاری او را مظهر نظم نوینی درجهان دانسته اند که مردمانش را از سلطه امریکاییها رهانیده و به سمت خودکفایی پیش برد حال آنکه حقیقت چیز دیگری است حقیقت این است که کاسترو مظهر یک طاعون اقتصادی بود که بر جزیره کوبا نازل شد
نه تحریم امریکا و نه هیچ عامل خارجی دیگری به اندازه تصمیمات و درک غلط او از مفاهیم اقتصادی و پیروی از توهمات سوسیالیستی به زندگی مردم کوبا آسیب نرساند
در نتیجه سیاستهای سوسیالیستی در تمام دوره کاسترو که قریب به ۵۵ سال به طول انجامید کشور کوبا تقریبا هیچ رشد اقتصادی ای نداشت
اتفاقات مثبت نادری هم که درعرصه اقتصاد کوبا افتاد نتیجه سهل گیری دستورات وسیاستهای کاسترو بودند
هستند افرادی که تاریخ را بر اساس جملات زیبایی که از قهرمانی اسطوره ای شنیده اند مورد قضاوت قرارمیدهند آری، جملات زیبای منتسب به کاسترو کم نیستند اما لازم است پیش از بزرگداشت یک قهرمان افسانه ای از عملکرد و میراث او باخبر باشیم
کاسترو ۱۱ میلیون نفر مردم کوبا را درحالی ترک کرد که وضع معیشت و زندگی آنها از زمان روی کار آمدن او بمراتب وخیم تر بود
این در حالیست که درطول دوره حکومتداری کاسترو دنیا با سرعت از سد فقر و گرسنگی گذر کرد و میلیاردها نفر در دنیا از فقر مطلق نجات یافتند کشورهای زیادی در زمان به قدرت رسیدن کاسترو عقب تر از کوبا بودند اما همچنان که جنون سوسیالیسم چکمه برحلق مردم کوبا میفشرد
او همچنان بر اشتباهاتش اصرار میورزید در زمان به قدرت رسیدن کاسترو درسال ۱۹۵۹سرانه تولید ناخالص داخلی کوبا ۲٠۶۷دلار بود سایر کشورهای امریکای لاتین در آن زمان وضعیت مشابهی داشتند چنانکه سرانه اکوادور ۱۹۷۵دلار، جاماییکا ۲۵۴۱دلار، پاناما ۲۳۲۲دلار، و پورتو ریکو ۳۲۳۹دلار بود آمار بدست آمده در سال ۱۹۹۹ یعنی چهل سال بعد سرانه تولید ناخالص داخلی کوبا را ۲۳۰۷دلار نشان میدهد این در حالیست که در همین دوره سرانه اکوادور به ۳۸۰۹، جاماییکا به ۳۶۷۰، پاناما به ۵۶۱۸ دلار، و پورتو ریکو به ۱۳۷۳۸ دلار رسیده است
امروز کوبا شش سال پس از مرگ کاسترو در قرن بیست و یکم ویرانه ای بیش نیست که در آن جراحان برای گذران زندگی مسافرکشی میکنند
یکی از دفاعیات متعارف راجع به عملکرد کاسترو این است که در ۱۹۵۹ او و اطرافیانش ایده بهتری نداشتند و آنقدری که میفهمیدند خواه آن را توهم سوسیالیسم بخوانیم یا علم سوسیالیسم فرقی نمیکند در بهبود وضع مردم کوشیدند اما ایکاش اینطور بود ایکاش کاسترو انقلابی خوش نیتی بود که برای بهبود وضعیت معیشت مردمان سرزمینش و نه برای دفاع از یک ایدئولوژی ورشکسته میجنگید
درحقیقت کاسترو مردمان کشورش را برای چندین دهه قربانی آزمون و خطای گران قیمتی کرد که معلوم بود کار نمیکند اما او که در ثروت و رفاه زندگی میکرد نگران مردم فقیر کشورش نبود و همان مسیر فاجعه بار را ادامه داد.
#unknown
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید