بشر با مهار کردن آتش تونست بخشی از فرایند هاضمهی غذا رو برونسپاری کنه.
آشپزی غذای ما رو نرمتر کرد و بخاطر همینه که ما فک و دندون ضعیفتری داریم.
آتیش همچنین باعث شد سموم غذا از بین بره و طعم غذا بهتر بشه و انرژی بیشتری از غذا بگیریم.
پس از اینکه غذا رو خوردیم، این غذا چند ساعت در اسید هیدروکلریک معده غوطهور میمونه
. این اسید میکروبهای بالقوه مضر رو از بین میبره.
بعدش غذا هدایت میشه به سمت رودهها و اونجا تمام مواد مغذری جذب میشه و باکتریها فیبر رو تجزیه میکنن. غذایی که کیفیتی برای بدن نداره، به صورت مدفوع دفع میشه. ارگانهایی که غذا رو میگیرن و تجزیه میکنن، فعالیت به شدت جذابی دارن. دقیقن و مو رو از ماست میکشن بیرون.
خواب هم قضیهی شگفتانگیزیه
. ما یک سوم عمر خودمون رو میخوابیم و به نظر میرسه خوابیدن برای بدن ما بسیار مهمه.
یه جور ریسته برای خاطرات و هورمونها و سیستم ایمنی و مابقی موارد. اما نکتهی مرموز اینه که چرا باید برای انجام شدن این کارها، ما هوشیاری خودمون رو باید از دست بدیم؟ یعنی چرا باید بخوابیم، که شبیه به مرگ میمونه، تا بدن این کارها رو راست و ریست کنه؟
هنوز مشخص نیست و سوالات زیادی توی این حوزه هنوز بیپاسخ مونده.
و اینکه بدن خیلی خوب میتونه روز و شب رو ردیابی کنه و طبق تایم روز مکانیسمهای شیمیایی رو در بدن برقرار کنه.
مثلا بدن میفهمه در چرخهی روز، بهترین زمان رفلکس تو اواسط بعد از ظهر باید صورت بگیره. یا مثلا بخاطر غدهی صنوبری کوچکی که وسط مغز داریم، میتونیم نه تنها روز بلکه فصلها رو هم ردیابی کنیم.
بدن بسته به فصل شیوهی کارکردش متفاوته
مثلا موها تو تابستون سریعتر رشد میکنن.
این مختصری بود از کتاب بدن: راهنمای ساکنان از بیل برایسون
faridhub
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید