@zhuanchannel
کامنت گذاران اینستاگرامی شش دسته اند.
دسته اول دوست ها و غریبه های مهربان اند که عموماً زیبایی و جذابیت و خوبی پست را می بینند و از آن تعریف می کنند، انرژی مثبت شان را در کامنت دانی می پاشند و قربان صدقه موجودات توی تصویر یا ویدئو می روند و محبوب ترین نوع کامنت گذاران هستند و عمرشان طولانی باد.
دسته دوم مشکوک ها هستند.
کامنت گذاران مشکوک آنهایی هستند که حاضرند سر شرافتشان قسم بخورند و تا پای جان بجنگند که صاحب پیج، به آن شادی که نشان می دهد و به آن خوشبختی که نشان می دهد و به آن فرهیختگی که نشان می دهد نیست و امکان ندارد این غذا را خودش پخته باشد و دماغش صد در صد عملی است و تابلوست که عشقشان فیک است و عکس های این سفر عمراً واقعی باشد، فتوشاپ است و تمام.
مشکوک ها به همه چیز شک دارند و کلاً معتقدند تو آنی نیستی که نشان می دهی، «انقد ادا در نیار!»
دسته سوم نکته سنج ها هستند.
نکته سنج ها همیشه نکته ای برای سنجیدن دارند:
«هه هه، بچه تون هنوز این شلوار رو پاش می کنه بعد از 8 ماه و 13 روز؟»، «هاها، تابلوی سمت چپ روی دیوار رو کج زدین.»، «هی هی، آقا دیروز توی خیابون دیدمتون. از روی عکساتون فکر می کردم خیلی عاشق همسرتون هستین ولی از نزدیک اصلاً اینجوری نبود.
موقع رد شدن از خیابون اصلاً توی صورتش نگاه نمی کردین.»، «مانتوتون رو از فلان مغازه خریدین. دختر خاله م عینش رو داره. توی حراج خریدین یا قبل از حراج؟ چند؟»
چهارمین دسته منتقدین هستند.
کامنت گذاران منتقد آنهایی هستند که معمولاً زیر پست ها دوستانشان را منشن می کنند و به صاحب پیج و عکسش بد و بیراه می گویند
و جوری وارسته وار، صاحب عکس را «این» خطاب می کنند که انگار برایشان پشیزی اهمیت ندارد که طرف کامنت های شخصی اش را بخواند.
اما در صورتی که کامنتشان پاک شود، دست به کمر می زنند و فریاد سر می دهند که: «بی جنبه، یه خرده جنبه انتقاد داشته باش! همه که نباید اینجا قربون صدقه ت برن.»
این دسته از کامنت گذاران معتقدند اگر زیر پست کسی نوشتند «وای چقدر زشت و مسخره. مثل گااااو می مونه»، طرف باید اینقدر روحیه انتقادپذیری داشته باشد که در جواب بنویسد: «دوست خوبم ممنون از اینکه زشتی و مسخرگی و گاوگونه بودنم را یادآوری کردی.
همه تلاشم را می کنم که کمتر زشت و مسخره و گاو باشم. باز هم سپاس.»
دسته پنجم فحاش ها هستند.
برای فحاش ها فرقی نمی کند که کی چه پستی گذاشته و چه نوشته باشد؛ آنها فقط فحش می دهند.
در واقع یک سری فحش از پیش آماده دارند که همه جا ازش استفاده می کنند.
مثلاً اگر کپشن عکس «صبح تون بخیر» باشد هم می نویسند: «خاک برسرت آبروی ایران و ایرانی رو بردی اشغال»
آنها به صاحب پست فحش می دهند، به بقیه کامنت گذاران فحش می دهند، به آدم هایی که اصلاً در آن جمع حضور ندارند فحش می دهند، کلاً فحش می دهند. آنها چیزی از دنیا نمی خواهند، فقط می خواهند یک گوشه بنشینند و فحششان را بدهند. بهترین تفریحشان چیست؟ دعوا. خب هر چه پر شورتر، بهتر.
دسته آخر «خب حالا فهمیدیم»ها هستند.
«خب حالا فهمیدیم ها» کسانی هستند که همه کامنت ها را اینجوری آغاز می کنند:
«خب حالا فهمیدیم تو هم کتاب می خونی»، «خب حالا فهمیدیم رفته بودی استانبول»، «خب حالا فهمیدیم کفش نو خریدی»، «خب حالا فهمیدیم یه مهمونی رفتی»، «خب حالا فهمیدیم چقدر روشنفکر و خاصی»، «خب حالا فهمیدیم یه دوست پسر پیدا کردی». «خب حالا فهمیدیم ها» همه چیز را زود می فهمند. چون تیز و باهوش اند.
کاری به خوب و بد پست ها و صاحبینشان ندارم.
فقط بیایید از خودمان بپرسیم که این حجم از کینه و دشمنی علنی از کجا می آید؟
چرا تنمان می خارد برای کل کل و دعوا؟
اصلاً چه اصراری ست که "خوب نبودن" فرضی دیگران را به رخشان بکشیم؟
فحش می دهیم و تحقیر می کنیم و تهمت می زنیم که به خودمان بقبولانیم کسی بهتر از ما نیست و همه آنچه می بینیم نمایش است؟ سوال اصلی این است:
چرا اینقدر بی دلیل، از هم بیزاریم؟
unknown
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید