@zhuanchannel
هرچی آدمی کمتر بدونه بیشتر نظر می ده
یه تیم پژوهشی از دانشگاه کرنل آمریکا دنبال این بودن ببینن چه نسبتی بین سطح دانش فرد و ادعاهایی که میکنه وجود داره و آیا راسته که "درخت هرچی پربارتر افتادهتر" و "رودخونه هرچی عمیقتر آرومتر و متواضعتره"!
برای رسیدن به جواب این سوال، پژوهشگرها در یک مطالعهی خلاقانه از تعدادی افراد دعوت کردن و تو چهار مرحله اونها رو تحت آزمایش قرار دادن.
تو مرحله اول ازشون خواستن که یه سری جمله رو از نظر گرامری درست کنن.
تو مرحله دوم قرار شد که در مورد یه مجموعه استدلال منطقی بحث کنن.
تو مرحله سوم ازشون خواسته شد که بین چند تا جوک از نظر شدت فان بودن فرق بذارن
و دست آخرم قرار شد هر کس بیاد و از شایستگیها و توانمندیهاش حرف بزنه…
خروجی کار نشون میداد:
اونهایی که تو سه مرحله اول نمرات پایینی رو کسب کرده بودن با شدت و حدّت بیشتری از خودشون تعریف میکردن و گروهی که در سه مرحله اول نمرات بالاتری کسب کرده بودن و مهارت بیشتری رو نشون داده بودن، توانمندیهاشون رو به شکل متوسط و بعضا پایینتر هم میدونستن.
بعد از این مطالعه، پژوهشگرها اثر دانینگ – کروگر رو معرفی کردن.
طبق این اثر وقتی اولین بار با مهارتی آشنا میشیم و کمی از اون رو یاد میگیریم؛ توهم دانایی و خودخفن پنداری میاد سراغمون و فکر میکنیم
دیگه استاد شدیم و همه فوت و فنها رو دیگه بلدیم.
درست مثل کسی که دو ترم کلاس زبان رفته و یکی در میون کلمات رو انگلیسی میگه. یا اونی که تازه نشسته پشت فرمون و لایی میکشه. یا اونی که از بورس و ارز دیجیتال یه چیزی شنیده و به زعم خودش شده استاد و پکیج میفروشه! یا اونی که تازه ترم دو روانشناسی رو تموم نکرده روی هرکی یه اسم میذاره:
تا اینکه اصل ماجرا خودش رو نشون میده و ناکامی پشت ناکامی میاد سراغش و تازه میفهمه ای بابا! چیزی بلد نیست و مسئله پیچیدهتر از این حرفهاست.
طبق اثر دانینگ – کروگر:
هرچی کمتر بدونیم، این تصوّر رو داریم که خیلی میدونیم
و هر چی تو یه حوزه عمیقتر و ریزتر بشیم توهم دانایی از ما فاصله بیشتری میگیره و کمتر احساس خود خفنپنداری خواهیم داشت
و به همین نسبت با آغوش باز سراغ یادگیری میریم و ناکامی کمتری رو تجربه میکنیم.
By: via مجله هنرى ژوان
دیدگاهتان را بنویسید